اربعین
بشیر!
وقتى به مدینه النبى رسیدیم
، مبادا کسى جلوى قافله اسراى کربلا، گوسفندى را سر ببرد!
این کاروان، از سفر چهل روزه با سرهاى بریده بر بالاى نى مى آید.
نگذار هیچ لاله اى را در رثاى شهدایمان پرپر کنند!
سراسر خاک کربلا، پر بود از گلبرگ هاى خونین و پاره اى که
از هر سو مرا صدا مى زدند: «أخَىَّ اخَّى».
اجازه نده کسى بر سر و رویش خاک بریزد؛
هنوز باد
، گرد و خاک کوچه هاى کوفه و شام رااز سر و روى زنان و کودکان عزادار نربوده است.
این صورت هاى کبود و دست هاى سوخته، نیازى به گلاب افشانى ندارند؛
هنوز اربعین گل هایى که با تشنه کامى بر خاک و خون افتادند، نگذشته است.
بگو پاى برهنه به استقبالمان نیایند؛
این کاروان پر است از کودکانى که پاى پرآبله دارند.
سفارش کن شهر را شلوغ نکنند و دور و برمان را نگیرند،
ما از ازدحام نگاه هاى نامحرم و بیگانه بازگشته ایم.
بگذار آسوده ات کنم بشیر!
دل زینب علیهاالسلام براى خلوت مزار جدش پر مى کشد
تا به دور از چشم خونبار رباب و سکینه و سجاد علیه السلام
و این کاروان داغدار،
پیراهن کهنه و خونین حسین علیه السلام را
بر سر و روى خویش بنهد
و گریه هاى فرو خورده چهل روزه اش را یک سره رها سازد.
